قرآن، بعد از متّقین، کفّار را معرّفى مى کند. آنها که در گمراهى و کتمانِ حقّ، چنان سرسختند که حاضر به پذیرش آیات الهى نیستند. به این ترتیب، چشمى که پرهیزگاران با آن آیات خدا را مى دیدند، و گوشى که سخنان حق را با آن مى شنیدند، و قلبى که حقایق را بوسیله آن درک مى کردند در کفار از کار افتاده است و دیگر ابزاری برای فهمیدن ندارند.
در حدیثى از امام باقر (ع) مى خوانیم:
«هیچ بنده اى نیست مگر آن که در دلش نقطه اى سفید وجود دارد؛ پس هر گاه مرتکب گناهى شود، نقطه سیاهی در آن پدیدار می شود. اگر توبه کرد آن سیاهى از بین مى رود و اگر در گناهان فرو رفت، آن سیاهی افزایش مى یابد و همه سفیدى را مى پوشاند؛ و چون سفیدى پوشانده شد، دیگر به خیر و صلاح باز نمى گردد. این است سخن خداوند عزّوجلّ که: «به حقیقت، کارهایى که مى کردند، بر دلهایشان زنگار بسته است» (الکافی، ج2، ص 273)
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
