"مخادعه" به معنى نیرنگ و خدعه از هر دو طرف است، و تعبیر به «یخادعون» مفهوم دقیقى را ترسیم مى کند از اینکه منافقین نه تنها خود اهل خدعه و نیرنگ بودند، بلکه اعتقاد داشتند که پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلم) نیز یک خدعه گر است که براى حکومت بر مردم، دین و نبوت را مطرح ساخته، و افراد ساده لوح نیز اطراف او جمع شده اند، لذا باید در مقابل او به خدعه برخاست.
اما آیه فوق هر دو پندار آنها را در هم مى کوبد، و از یکسو نشان مى دهد که خدعه و نیرنگ تنها از جانب خود منافقین است و از سوى دیگر مى گوید این خدعه و نیرنگ نیز به خودشان باز مى گردد و نمى فهمند، چرا که سرمایه هاى اصیلى که خداوند براى نیل به سعادت در وجودشان آفریده است را در مسیر خدعه و فریب و نیرنگ بر باد مى دهند و دست خالى از هر خیر و نیکى، با کوله بارى از گناه، از دنیا مى روند. در حقیقت، خدعه با دین، خدعه با خود است نه با خدا و حیله گری، نشانه ی نفاق است.
"شعور" از ریشه ی "شَعر" نیز به معنای مو می باشد. کسی که دارای فهم دقیق و موشکافانه باشد، اهل درک و شعور است. بنابراین منافق بدلیل نداشتن فهم درست تنها خیال می کند که دیگران را فریب می دهد، ولی در حقیقت تنها خود را فریب می دهد.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
