«و زمانی که گفتید: ای موسی ما هرگز حاضر نیستیم به یک نوع غذا اکتفا کنیم، از خدای خود بخواه تا برای ما از زمین نباتاتی برآورد مانند سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز. موسی گفت: آیا می‌خواهید غذای بهتری را که دارید به پست‌تر از آن تبدیل کنید؟ (حال که تقاضای شما این است) به شهر مصر فرود آیید که در آنجا آنچه خواستید مهیّاست. و مجددا گرفتار غضب پروردگار شدند، چرا که نسبت به آیات الهی کفر می ورزیدند و پیامبران را به ناحق می کشتند، اینها به خاطر آن بود که گناهکار و سرکش و متجاوز بودند»
سوره مبارکه بقره- آیه 61
بنی اسرائیل به جای شکرگزاری از نعمت های خدا، به فکر زیاده خواهی و تنوّع طلبی افتاده و از غذاهای زمینی خواستند و برای نمونه از سبزی، خیار، پیاز و سیر نام بردند. حضرت موسی (س) در برابر این درخواست ها، به آنها یادآور شد که: ماندن در بیابان و استفاده از این غذاى غیر متنوع به خاطر ضعف و زبونى شما است. نیرومند شوید و با دشمنان پیکار کنید و شهرهاى شام و سرزمین مقدس را بگیرید تا همه چیز براى شما فراهم گردد. شما تنها به دنبال شکم و خورد و خوراکید، هیچ نمى اندیشید که روزی برده و اسیر بودید و از باقیمانده سفره فرعونیان بهره می گرفتید، و امروز آزادید و سر بلند. اگر شما محرومیت مختصرى دارید این بهاى آزادى است که مى پردازید.
بدون شک ، تنوع از لوازم زندگى جزء خواسته هاى بشر است، پس چرا بنى اسرائیل با درخواست تنوع مورد سرزنش قرار گرفتند؟!
پاسخ این سؤ ال با ذکر یک نکته روشن مى شود و آن اینکه در زندگى بشر حقایقى وجود دارد که اساس زندگى او را تشکیل مى دهد و نباید فداى خور و خواب و لذائذ متنوع گردد. زمان هایى پیش مى آید که توجه به این امور انسان را از هدف اصلى، از ایمان و پاکى و تقوى از آزادگى و حریت باز مى دارد، در اینجا است که باید به همه آنها پشت پا بزند. تنوع طلبى در حقیقت دام بزرگى است از سوى استعمارگران که با استفاده از آن، افراد آزاده را چنان اسیر انواع غذاها و لباس ها و مرکب ها و مسکن ها مى کنند که خویشتن خویش را به کلى به دست فراموشى بسپارند و حلقه اسارت آنها را بر گردن نهند. در حقیقت ذلّت و بدبختی، مربوط به نژاد نیست، بلکه مربوط به خصوصیّات و عقاید و اعمال انسان هاست. «ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کانُوا یَکْفُرُونَ»
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
