«و هنگامی که پروردگارت فرشتگان را فرمود: من در زمین خلیفه‌ای خواهم گماشت. گفتند: آیا کسى را مى گمارى که در آن فساد انگیزد و خون ها بریزد، و حال آنکه ما خود تو را تسبیح و تقدیس می‌کنیم؟! خداوند فرمود: همانا من میدانم آنچه شما نمیدانید»
سوره مبارکه بقره- آیه 30
خداوندوند متعال پس از خلقت آسمان ها و زمین و فراهم ساختن اسباب زندگی؛ آدم را آفرید، روح خود را در او دمید و به فرشتگان عرضه نمود تا در برابرش سجده نمایند.
آدم قرار بود جانشینی دائمی بر روی زمین داشته باشد (کلمه«جاعل»اسم فاعل و رمز تداوم است).
اما فرشتگان، پى برده بودند که این انسان فردى سر به راه نیست، فساد مى کند، خون ها مى ریزد، و خرابى به بار مى آورد. اما از کجا دانستند؟! گاه گفته اند خداوند آینده انسان را بطور اجمال براى آنها بیان فرموده بود، در حالى که بعضى احتمال داده اند ملائکه خودشان این مطلب را از ماهیت خاکی انسان دریافتند چراکه ماده بخاطر محدودیتى که دارد طبعا مرکز نزاع و تزاحم است. برخی دیگر از مفسران معتقدند پیشگوئى فرشتگان بخاطر آن بوده که آدم نخستین مخلوق روى زمین نبود، بلکه پیش از او نیز مخلوقات دگرى بودند که به نزاع و خونریزى پرداختند و سوء پیشینه آنها سبب بدگمانى فرشتگان نسبت به نسل آدم شد!
این تفسیرهاى سه گانه چندان منافاتى با هم ندارند یعنى ممکن است همه این امور سبب توجه فرشتگان به این مطلب شده باشد، و اتفاقا این یک واقعیت بود که آنها بیان داشتند! لذا خداوند هم در پاسـخ هرگز آن را انکار نفرمود، با آنکه خداوند می دانست گروهی از انسان ها فساد می کنند، امّا نعمت آفرینش را از همه سلب نکرد، بلکه اشاره کرد در کنار این واقعیت، واقعیت هاى مهمترى درباره آدم و مقام او وجود دارد که فرشتگان از آن آگاه نیستند!
اما آن چه بود که می توانست ارزش آدم را از تسبیح و تقدیس فرشتگان بالاتر برد؟!
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
