«و زمانی که گفتیم در این قریه (بیت المقدس) وارد شوید و از نعمت های فراوان آن هر چه میخواهید بخورید، و از در (معبد بیت المقدس) با خضوع و خشوع وارد گردید و بگوئید خداوندا گناهان ما را بریز تا شما را بیامرزیم، و به نیکوکاران پاداش بیشتری خواهیم داد.
اما افراد ستمگر این سخن را تغییر دادند، پس بر ستمگران بخاطر این نافرمانی عذابی از آسمان فرستادیم»
سوره مبارکه بقره- آیه 58 و 59
پس از چهل سال ماندن در بیابان تیه، بنی اسرائیل مأمور شد که وارد شهر بیت المقدّس شده و به معبد درآیند و موقع داخل شدن به مسجد، کلمه ی «حِطّه» را بگویند.
«حطه»، به معنای ریزش گناهان و طلب عفو و اظهار توبه است. چراکه استغفار، برای گناهکاران مایه ی آمرزش و برای نیکوکاران اعتلای درجه است «وَ سَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ».
ولى چنانکه از لجاجت و سرسختى بنى اسرائیل اطلاع داریم، عده اى از آنها حتى از گفتن این جمله نیز امتناع کردند و به جاى آن کلمه نامناسبى از روی استهزاء گفتند. لذا مورد خشم خداوند قرار گرفتند. کلمه «رجز» به معنای بیماری طاعون و حالت اضطراب بکار می رود.
این نشان می دهد که همه ی پاداش ها و کیفرها مربوط به آخرت نیست، و قهر و عذاب الهی در همین دنیا دامن تحریف گران قوانین الهی را می گیرد.
این نکته نیز شایان توجه است که این عذاب و مجازات الهى تنها دامان ستمگران بنى اسرائیل را گرفت «على الذین ظلموا» و هرگز خشک و تر با هم نسوختند. جمله «بما کانوا یفسقون» در پایان آیه نیز تأکید بیشترى بر این موضوع می باشد، که ظلم و فسقشان علت مجازاتشان گردید.
استفاده از افعال مضارع نشان مى دهد که آنها بر این اعمال سوء اصرار داشتند و آن را ادامه مى دادند، و هنگامى که گناه به صورت یک عادت و حالت در جامعه متمرکز گردد، احتمال نزول عذاب الهى افزایش می یابد.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
