**ما انسان ها عاشق کمال هستیم ... و خداوند جامع تمام کمالات و ربّ همه ی هستی است**
اگر به مهر و محبّت نیازمندیم او رحمان و رحیم است. اگر از آینده دور نگرانیم، او صاحب اختیار و مالک آن روز است. پس چرا به سوی دیگران برویم؟! عقل حکم می کند که تنها او را باید پرستید و از او کمک خواست. نه بنده هوی و هوس خویش باشیم و نه بنده زر و زور دیگران.
در ادبیات عرب هنگامى که مفعول بر فاعل مقدم شود، معنى حصر از آن استفاده مى گردد، و در اینجا مقدم شدن کلمه «ایاک» بر «نعبد و نستعین» دلیل بر انحصار و یا همان توحید است.
اما -تنها تو را مى پرستیم- کمى بوى استقلال دارد. لذا بلافاصله با جمله «ایاک نستعین» یادآور می شویم که حتی برای عبادت کردن نیز نیازمند کمک او هستیم. و این از آداب دعا و پرستش است که انسان خود را مطرح نکند.
در نهایت با استعانت به صیغه متکلم مع الغیر (ما تو را مى پرستیم و از تو یارى میجوئیم) از هر گونه فردگرائى، تکروى، انزواطلبى و استکبار دوری می کنیم و به برپایی جماعت و برادری در مسیر اوتشویق می شویم. و این باز همان نکته است که مقام عبودیت با خودبینی منافات دارد.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نور، نمونه و المیزان
