یا همچون ابری تاریک و همراه با رعد و برق در آسمان، آنها از ترس مرگ انگشت در گوش خود میگذارند تا صدای صاعقه را نشنوند، و [اما] خداوند به کافران احاطه دارد.
نزدیک است که برق چشمانشان را برباید. هر گاه که بر آنان روشنى بخشد، در آن گام زنند و چون راهشان را تاریک کند، [بر جاى خود] بایستند. و اگر خدا مى خواست شنوایى و بیناییشان را برمى گرفت که خداوند بر همه چیز تواناست.
بقره 19-20
در آن شب تاریک و ظلمانى که شعله تلاش منافقان رو به زوال می رود، جهش های خیره کننده نور بر صفحه تاریک آسمان نقش می بندد و صداى مهیب غرش رعد پرده گوش را پاره می کند. حیران و بى پناه در دل این دشت وسیع و پر خطر رها شده اند.
از یک سو صاعقه رعب انگیز دچار وحشتشان کرده، و از سوی دیگر ظلمتى که پیش پایشان را نمى بینند. هر زمان که برقى مى زند و صفحه تاریک بیابان، روشن مى شود، چند گامى در پرتو آن راه مى روند، ولى بلافاصله ظلمت بر آنها مسلط مى شود و آنها را در جاى خود متوقف مى گرداند. مضطرب و پریشان، حیران و سرگردان بر جاى خود ایستاده اند. نه راهى پیدا است و نه راهنمائى تا در پرتو هدایت او گام بر دارند.
این حال و روز منافق است که ایمان را دوست نمی دارد، اما از روى ناچارى بدان تظاهر مى کند. و از آنجاکه دلش با زبانش یکسان نیست، و دلش بنور ایمان روشن نگشته، راه زندگیش آنطور که باید روشن نمی گردد. یک قدم با مسلمانان و بعنوان یک فرد مسلمان راه مى رود، اما خدا رسوایش نموده، دوباره مى ایستد. و اگر خدا بخواهد این ایمان ظاهرى را هم از او مى گیرد (اما خدا چنین چیزى را نخواسته است).
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و المیزان
