«و خداوند تمامی اسماء را به آدم آموخت، آن گاه آن اسماء را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود: این اسامی را بیان کنید اگر [در ادعای خود] صادقید.
[فرشتگان] عرض کردند: منزهی تو!، ما جز آنچه به ما تعلیم داده ای، نمی دانیم. همانا تو دانا و حکیمی.
[خداوند] فرمود: ای آدم، ملائکه را به این اسماء آگاه ساز. پس چون آگاه ساخت، خداوند فرمود: آیا شما را نگفتم که من غیب آسمانها و زمین را می دانم، و بر آنچه آشکار و پنهان دارید آگاهم؟»
سوره مبارکه بقره- 31-33
فرشتگان فکر مى کردند اگر هدف عبودیت و بندگى است که ما همواره غرق در عبادتیم! در حالى که این انسان مادى می تواند صفحه زمین را مملو از فساد کند.
تصور آنها اگرچه درست بود، اما تمام حقیقت نبود! آدم قابلیتی داشت که فرشتگان نداشتند. ادم قدرت یادگرفتن و پیشرفت کردن داشت، چیزی که در ماهیت جامد فرشتگان راهی نداشت. و این قابلیت یکی از الزامات جانشینی بر روی زمینی بود که مدام در حال تغییر و تحول است.
آدم به لطف پروردگار داراى استعداد فوق العاده اى براى درک حقایق هستى بود. خداوند این استعداد او را به فعلیت رسانید و به گفته قرآن همه اسماء (حقایق و اسرار عالم هستى) را به آدم تعلیم داد «و علم آدم الاسماء کلها».
اینچنین شد که از نسل آدم پیغمبرانى همچون حضرت محمد (ص) و ابراهیم و نوح و موسى و عیسى (علیهم السلام) و امامانى همچون ائمه اطهار (علیهم السلام) و بندگان صالح و شهیدان وجانبازانی قدم به عرصه وجود گذاشتند که همه هستى خود را عاشقانه در راه خدا مى دهند، افرادى که گاه فقط یک ساعت تفکر آنها برابر با سال ها عبادت فرشتگان است!
