«ای بنی اسرائیل، به یاد آرید نعمت هایی که به شما عطا کردم، و به عهد من وفا کنید تا به عهد شما وفا کنم، و تنها از من بر حذر باشید»
سوره مبارکه بقره-آیه40
اسرائیل یکى از نام هاى حضرت یعقوب (س) است. این اسم مرکب از دو کلمه ی«اسر»به معنای بنده و«ئیل»به معنای خداوند است. بنابراین اسرائیل در لغت به معنای عبدالله یا همان بنده ی خداست. داستان نجات بنى اسرائیل از چنگال فرعونیان و خلافت آنها در زمین، و سپس کنار گذاشتن عهد و پیمان الهى و گرفتار شدن آنها در چنگال رنج و بدبختى، شباهت زیادى به داستان آدم دارد. بلکه فرعى از آن اصل کلى محسوب مى شود و می تواند مبتلابه تمام انسان ها و نسل ها باشد. لذا خداوند متعال در آیات پیش رو فرازهاى مختلفى از زندگى بنى اسرائیل و سرنوشت آنها را بیان مى کند، تا درسی که با ذکر سرنوشت آدم آغاز شد در این مباحث تکمیل گردد.
این آیات بخش وسیعی از سوره بقره را به خود اختصاص می دهند. چراکه سوره بقره نخستین سوره اى است که در مدینه نازل شد، و یهودیان معروفترین پیروان اهل کتاب در مدینه بودند، و طبق کتب خود انتظار ظهور پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلم) را داشتند و دیگران را به آن بشارت مى دادند. اما با ظهور اسلام، اسلامى که راه هاى منافع نامشروع را مى بست و جلو انحرافات و خودکامگی هاى آنهاى را مى گرفت، نه تنها برخی از آنها دعوت اسلام را نپذیرفتند، بلکه در آشکار و نهان بر ضد اسلام قیام کردند، همان مبارزه اى که بعد از چهارده قرن هنوز ادامه دارد.
در حقیقت در این آیات با یادآورى نعمت هاى بزرگ خداوند به قوم بنی اسرائیل، آنها را به معرفت او دعوت مى کند، تا عهد و پیمان خدا را به یادآورند، و متوجه تکالیف و مسئولیت هایشان باشند و در این راه از هیچکس و هیچ مقامی غیر از خدا نترسند.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
