«و زمانی را که موسی به قوم خود گفت: ای قوم شما با انتخاب گوساله به خود ستم کردید، توبه کنید و به سوی خالق خود باز گردید، و خود را به قتل برسانید این کار برای شما در پیشگاه پروردگارتان بهتر است سپس خداوند توبه شما را پذیرفت زیرا او تواب و رحیم است»
سوره مبارکه بقره- آیه 54
اصل همه ادیان آسمانى را مى توان در «توحید و یگانه پرستى» خلاصه کرد. تزلزل در این اصل، معادل است با از میان رفتن تمام مبانى دین. اگر مساله گوساله پرستى ساده تلقى مى شد، سنت آیندگان مى شد، لذا باید مجازاتی برای آن در نظر گرفته می شد که خاطره آن در تمام قرون و اعصار باقى بماند و کسى هرگز بعد از آن به فکر بت پرستى نیفتد.
بعلاوه، هر چه برهان و معجزه بیشتری عرضه شود، تکلیف سنگین تر و تخلّف از آن خطرناک تر خواهد بود. گوساله پرستی، بعد از دیدن آن همه معجزه، توبه ای جز اعدام ندارد. شک نیست که پرستش گوساله سامرى، کار کوچکى نبود. ملتى بعد از مشاهده آن همه آیات خدا و معجزات پیامبر بزرگشان حضرت موسى (س) همه را فراموش کنند و با یک غیبت کوتاه پیامبرشان به کلى اصل اساسى توحید و آئین خدا را زیر پا گذارده و بت پرست شوند!
اگر این موضوع براى همیشه از مغز آنها ریشه کن نشود وضع خطرناکى به وجود خواهد آمد، و بعد از هر فرصتى مخصوصا بعد از فوت حضرت موسى (س)، ممکن است تمام آیات دعوت او از میان برود، و سرنوشت آئین او به کلى به خطر افتد. بنابراین فرمان شدیدى از طرف خداوند صادر شد که در تمام طول تاریخ بی سابقه است، و آن اینکه ضمن دستور توبه و بازگشت به توحید، فرمان اعدام دست جمعى گروه کثیرى از گنهکاران بدست خودشان داده شد. این فرمان به نحو خاصى مى بایست اجرا شود یعنى خود آنها باید شمشیر به دست گیرند و اقدام به قتل یکدیگر کنند که هم کشته شدنش عذاب است و هم کشتن دوستان و آشنایان. طبق نقل بعضى از روایات موسى دستور داد در یک شب تاریک تمام کسانى که گوساله پرستى کرده بودند غسل کنند و کفن بپوشند و صف کشیده شمشیر در میان یکدیگر نهند. چراکه مرگ در رحمت الهی، بهتر از زندگی در لعنت الهی است «ذلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ».
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
