«و ابر را سایبان شما ساختیم و مرغ بریان و ترانگبین را بر شما فرستادیم (و گفتیم) از این روزی های پاک که به شما دادیم تناول کنید، ولی نه به ما، بلکه به خود ستم کردند»
سوره مبارکه بقره- آیه 57
پس از نجات بنی اسرائیل از سلطه ی فرعون، به آنان دستور داده شد که به سرزمین فلسطین وارد شوند. اما آنها سرپیچی کرده و به حضرت موسی (س) گفتند: "تو با خدایت به جنگ آنان برو، ما همین جا نشسته ایم." بدین ترتیب چنین مقرر شد که بنى اسرائیل مدت چهل سال در بیابان (تیه یا صحراى سینا) سرگردان بمانند. در این حال، گروهى از آنان از کار خود پشیمان شده و به درگاه خدا روى آوردند، لذا خداوند متعال بار دیگر بنى اسرائیل را مشمول نعمت هاى خود قرار داد و برای آنها ابرها را چون سایه بان قرار داد و دو نوع غذای طبیعی و گوارا به نام های «مَنّ» و «سَلوی»، فرو فرستاد. اما باز هم آنها از در سپاسگزارى وارد نشدند و به خود ستم کردند.
در اینکه «من» و «سلوی» چه بوده اند اختلاف نظر است. برخی گفته اند «مِنْ» به شیره ی مخصوص درختان که چون قطره بر روی آنها می نشیند گفته می شود که همان صَمغ است، و برخی به معنی عسل و قارچ گرفته اند. در تورات مى خوانیم که «من» چیزى مثل تخم گشنیز بوده که شب در آن سرزمین مى ریخته و بنى اسرائیل آن را جمع کرده مى کوبیدند و با آن نانی درست مى کردند که طعم نان روغنى داشته است. «سلوی» نیز به پرندگانی مخصوص که شبیه کبوترند می گویند.
در هرحال، ذکر این نکته ضروری است که هیچیک از مجازات هاى الهى جنبه انتقام جوئى ندارند، بلکه این مجازات ها سازنده و بیدار کننده اند. یک ملت که سال ها در ضعف و ذلت و زبونى به صورت بردگانى بى اراده در قصرهاى فرعونیان خدمت مى کردند، نمى توانند فورا از تمام خلق و خوهاى گذشته آزاد شوند و حکومتى مستقل بر اساس معیارهاى الهى و انقلابى تشکیل دهند. خواه و ناخواه این قوم باید دوران برزخى را براى از بین بردن رسوبات فکرى و اخلاقى گذشته، و کسب آمادگى براى زندگى افتخار آمیز آینده بگذرانند. لذا آنان سالیان درازی در آن بیابان دور از هر گونه سلطه جباران مانده، و نسلى نو، با ویژگی هاى توحیدى و انقلابى پرورش دادند تا آماده حکومت بر سرزمین هاى مقدس شود.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
