«و زمانی که موسی برای قوم خود طلب آب کرد، به او گفتیم: عصای خود را بر سنگ بزن؛ پس دوازده چشمه آب از آن سنگ جوشید و هر سبطی آبشخور خود را دانست (و گفتیم) از آنچه خدا روزی شما ساخته بخورید و بیاشامید و در زمین به فتنه‌انگیزی و فساد نپردازید»
سوره مبارکه بقره- آیه 60
خداوند هم سبب ساز است و هم سبب سوز. با یک عصا، یک بار آب دریا را می خشکاند و یک بار آب را جاری می سازد، و اینچنین نعمت دیگری را بر بنی اسرائیل نازل می کند. در اینکه این سنگ چگونه سنگى بوده، و حضرت موسى (س) چگونه با عصا بر آن مى زده، و جریان آب از آن به چه صورت تحقق مى یافت، سخن بسیار گفته اند. جمعى گفته اند این سنگ مخصوصى بوده است که بنى اسرائیل آن را با خود حمل مى کردند، و هر جا نیاز به آب داشتند بر زمین مى گذاشتند و حضرت موسى (س) با عصاى خود بر آن مى زد و آب از آن جارى مى شد، والله اعلم.
«لا تعثوا» به معنى فساد شدید است، و بیشتر در مفاسد اخلاقى و معنوى به کار مى رود. آوردن این عبارت در کنار «مفسدین» ممکن است اشاره به این حقیقت باشد که فساد در آغاز از نقطه کوچکى شروع مى شود و سپس گسترش مى یابد و تشدید مى گردد، به تعبیر دیگر مفسدین اشاره به آغاز برنامه هاى فسادانگیز است و تعثوا اشاره به ادامه و گسترش آن.
پ.ن: برگرفته از تفسیر نمونه و نور
